Διηγήματα Ωτοστόπ – Part 2/3 | Βουλγαρία

Η περιπέτεια στην Τουρκία ήταν μία αφορμή για να εξερευνήσουμε τις καινούριες εκπλήξεις που γράφτηκαν σε έναν πάπυρο για την μοίρα μας. Αγωνιούσαμε για να δούμε τι θα ακολουθήσει σε ένα μαγεμένο ταξίδι χωρίς περιορισμούς με το μοναδικό μας μέσο να είναι η διάθεση μας.

Φτάνοντας στα σύνορα της Τουρκίας – Βουλγαρίας ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για το First Strike κούρσας όπου ήταν ένα υπεραστικό λεωφορείο με έναν καταπληκτικά αλληλέγγυο οδηγό ο οποίος εκτός του ότι προσφέρθηκε να μας πάει στο Plovdiv ή αλλιώς Φιλιππούπολη μας εφοδίασε με νερά και αναψυκτικά. Δυστυχώς για άλλη μία φορά υπήρχε τεράστια αναμονή στα σύνορα οπότε επαναλάβαμε το σχέδιο του να περάσουμε τα σύνορα με τα πόδια ώστε να μην χρονοτριβούμε και να ψάξουμε για το επόμενο μέσο μας.

Η τύχη ήταν με το μέρος μας οπότε βρήκαμε πολύ γρήγορα αυτοκίνητο για τον προορισμό μας. Ο προσφερόμενος μας ήταν ένας Nomad όπου δεν θυμάμαι το όνομα του ή την φυσιογνωμία του αλλά θυμάμαι ότι ξεκίνησε να διηγείται όμορφες ιστορίες από τα ταξίδια του τα οποία δεν άκουσα διότι ήμουν τόσο κουρασμένος που άρπαξα την ευκαιρία να βυθιστώ στο πίσω κάθισμα και να εκμεταλλευτώ τον χρόνο της διαδρομής ώστε να ξεκουραστώ. Το τέλος της διαδρομής ήταν μερικά χιλιόμετρα έξω από τον πόλη του Plovdiv με κρύο αέρα, βλέποντας τα μαύρα σύννεφα της καταιγίδας να πλησιάζουν απειλητικά και τον ουρανό να σκοτεινιάζει. Περπατώντας ώστε να φτάσουμε στον βασικό δρόμο που οδηγεί στην πόλη, το τοπίο μαύρισε και οι φιγούρες μας δεν ήταν πλέον εμφανής. Εκεί συνειδητοποίησα ότι απλά θα ξαπλώσουμε σε ένα χωράφι και θα φάμε όλη την καταιγίδα στα μούτρα μέχρι το πρωί. Αφού είχαμε τους φακούς ανοιχτούς ώστε να είμαστε ορατοί στον ερημωμένο δρόμο, χωρίς δεύτερη επιλογή περιμέναμε το θαύμα του να περάσει κάποιος. Άμπρα καντάμπρα εμφανίστηκε αυτοκίνητο και καταλήξαμε στο κέντρο της πόλης.

Διάβασε επίσης: 10+1 Κορυφαίες Συμβουλές για Αποτελεσματικό Ωτοστόπ.

Όσο οι αστραπές μας πλησίαζαν εμείς έπρεπε να βρούμε σύντομα ένα υπόστεγο για να μην κάνουμε Natural Shower ή για να μην πέσει ο ουρανός πάνω στο κεφάλι μας όπως πίστευαν και οι Γαλάτες. Ανοίγουμε μια καγκελόπορτα αυλής και καθόμαστε στην πυλωτή μιας πολυκατοικίας με την ατυχία ενός σεκιουριτά να μας διώχνει. Παίρνουμε τα κουβαδάκια μας για άλλη παραλία. Βαδίζοντας κάτω από την βροχή βρήκαμε ένα δημοτικό κτήριο στην μέση ενός πάρκου που φαινόταν ιδανικό για μια προσωρινή λύση. Το υπόστεγο ήταν μικρό και η καταιγίδα δυνατή οπότε κολλούσαμε στον τοίχο να γλιτώσουμε όση περισσότερη βροχή ερχόταν πάνω μας. Στρώσαμε τα sleeping bags, βάλαμε την βαλίτσα κάτω από τα κεφάλια μας και καληνυχτίσαμε τις κουρασμένες αύρες μας.

Η αφύπνιση ήταν γύρω στις οχτώ το πρωί με ένα υπέροχο καλοκαιρινό κλίμα που μας επέτρεπε να ξεκινήσουμε την εξερεύνηση μας. Η πόλη έχει επτά λόφους οι οποίοι κάποιοι από αυτούς αγγίζουν τα 250 μέτρα. Λόγω των λόφων η Φιλιππούπολη στην Βουλγαρία αναφέρεται συχνά ως “Η πόλη των επτά λόφων”.

Στο κέντρο της πλατείας ένα σιντριβάνι με την μορφή ενός γυναικείου αγάλματος εξιστορεί έναν παλιό μύθο: Μια φορά και έναν καιρό στα περίχωρα του Χισάρ ζούσε μια κοπέλα που ήταν πάρα πολύ όμορφη. Όταν την είδε ο Χασάν Μπέης μαγεύτηκε και την πήρε στα χαρέμια του. Αλλά όσα πανάκριβα δώρα και αν της πρόσφερε δεν κατάφερε να την κάνει δική του. Θυμωμένος και προσβεβλημένος ο πασάς αποφάσισε να ταπεινώσει το κορίτσι. Κάλεσε, λοιπόν, πολλούς φίλους του και διέταξε να ξεντύσουν την κοπέλα, να την πασαλείψουν με ροδόνερο για να βγει και να σερβίρει το επιδόρπιο στους καλεσμένους. Όταν εμφανίστηκε μπροστά σε όλους περήφανη, όμορφη με το μεγάλο ταψί που κουβαλούσε στο κεφάλι της, πλησίασε τον μπέη και με πολύ δύναμη τον χτύπησε με το ταψί στο κεφάλι. Για να την τιμωρήσουν άναψαν φωτιά και προσπάθησαν να την κάψουν. Δύο δάκρυα έσταξαν από τα ωραία της τα μάτια. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η γη και από μέσα της ανάβλυσαν ιαματικά νερά. Η καλλονή βούτηξε μέσα και χάθηκε για πάντα. .
Πηγή: Parallaximag

Με την μεγάλη αγάπη που έχω για τα υψόμετρα και την φύση και αντικρίζοντας πρώτη φορά τους λόφους, έτρεξα για να ανέβω σε έναν ώστε να βρω την κατάλληλη θέα για να δέσω την αιώρα μου.

Στις επόμενες ώρες επικοινωνήσαμε με έναν Αμερικάνο φίλο μας για να μας συστήσει για φιλοξενία σε έναν γνωστό του. Η διαδρομή που ακολούθησε ήταν έξω από την πόλη στο χωριό Boykovo το οποίο βρισκόταν σε ένα βουνό στο υψόμετρο των 1.762 μέτρων.

Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι θα καταφέρναμε να βρούμε κάποιον για να μας ανεβάσει στο βουνό αλλά είχαμε την όρεξη να δοκιμάσουμε. Με δύο διαφορετικές κούρσες καταλήγουμε στο κεντρικό σημείο ενός πολύ μικρού χωριού και προσπαθούμε να εντοπίσουμε ντόπιους για να ρωτήσουμε που μένει ο περίφημος Ίβο ο οικοδεσπότης. Μετά από δύο-τρεις ερωτήσεις βρίσκουμε το σπίτι, χτυπάμε την πόρτα και μας ανοίγει ένας μακρυμάλλης με μέτριο ανάστημα, αδύνατος αλλά γυμνασμένος. Ο Ίβο ήταν 30 χρονών με τρομερή ευγένεια και πολύ φιλόξενο χαρακτήρα. Μας έδωσε ένα δωμάτιο που περιείχε δύο κρεβάτια, σεντόνια, κουβέρτες και τουαλέτα. Ένιωσα λες και κάναμε κράτηση online για να μείνουμε σε κάποιον ξενώνα ή αρχοντικό. Εκείνη την στιγμή ο Ίβο φιλοξενούσε άτομα από Αγγλία, Γερμανία, Δανία, Βουλγαρία και Βραζιλία. Ήρθαμε και εμείς και έδεσε το γλυκό.

Δύο ώρες αργότερα και αφού γνωριστήκαμε με όλους πήρα την πρωτοβουλία να ρωτήσω τον Ίβο για πόσες μέρες θα μπορούσαμε να μείνουμε στο δωμάτιο και η απάντηση ήταν: “Μία μέρα, μία βδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο. Όσο σας αγαπάει το σπίτι τόσο θα σας κρατήσει”. Έπαθα ένα σοκ μέσα μου διότι δεν ήξερα αν ήταν ευγενική απάντηση για να αποφύγει κάποια αμηχανία που ίσως ένιωσε ή αν το εννοούσε. Συζητώντας με τα υπόλοιπα παιδιά κάποιοι ήταν ήδη μήνες στο σπίτι ενώ ο Άγγλος έκλεισε σχεδόν έναν χρόνο. Ο τύπος το εννοούσε!

Αφού μαγειρέψαμε, μαζευτήκαμε σε ένα μπαλκόνι στον επάνω όροφο του σπιτιού με τρομερή θέα που έβλεπε το χωριό, το βουνό και τα υπόλοιπα μέρη που μας επέτρεπε το υψόμετρο. Στο διαλογιστικό μπαλκόνι υπήρχε ένα diy (do it yourself) καναπέ από παλέτες, δύο μικρές καρέκλες και μία φωτιά στη μέση για να μας ζεσταίνει. Ακολούθησαν ποικίλες συζητήσεις που αφορούσαν προσωπικές εμπειρίες μέσα από ταξίδια, γνωριμίες και φιλοσοφικές σκέψεις.

Την επόμενη ημέρα επισκεφθήκαμε το μοναδικό μίνι μάρκετ του χωριού για να πάρουμε τα απαραίτητα ώστε να μαγειρέψουμε. Προφανώς και δεν είχαμε ούτε δεκάρα τσακιστεί αλλά ο Κέβιν είχε ένα budget για ώρα ανάγκης στην τράπεζα. Μαντέψτε όμως ποιος δεν είχε POS; Οέο! Αποφασίζουμε να ξανά κατέβουμε το βουνό, να πάμε για street performance να μαζέψουμε χρήματα και να τα επενδύσουμε στο Super Market ώστε να ξανά ανέβουμε στο βουνό και να μαγειρέψουμε. Άντε πάλι κάτω! Για την διαδρομή μας προς τα κάτω βρήκαμε έναν ντόπιο του χωριού με το όνομα Στέφαν. Μας γνώρισε με την παραδοσιακή folk βουλγάρικη μουσική η οποία περιείχε γκάιντα και φλογέρα όπου έκανε ευχάριστο το κλίμα μέχρι την πόλη.

Φτάσαμε στη Φιλιππούπολη, κάναμε το performance, μας έδιωξε η αστυνομία, χρειαζόμασταν χρήματα για να ολοκληρώσουμε τον σκοπό, ξανά κάναμε το performance και μας ξανά έδιωξε η αστυνομία. Αργότερα πήγαμε Super Market και σε μίση ώρα βρήκαμε κούρσα για να γυρίσουμε σπίτι. Ο Νίκολας ο Άγγλος είχε ετοιμάσει ήδη φαγητό και πέσαμε με τα μούτρα να φάμε. Βγήκαμε μία βόλτα να να δούμε την ομορφιά του χωριού και σε μια αυλή είδαμε τον Στέφαν με την γυναίκα του και το παιδί του.

Μας προσκάλεσαν να μπούμε και μας κέρασαν μπύρα και κατσικίσιο γάλα αναμειγνυόμενο με διάφορα λαχανικά. Πως ταιριάζουν αυτά τα δύο μεταξύ τους; Μην ρωτάτε. Μόλις σκοτείνιασε ξανά μαζευτήκαμε σε αυτό το υπέροχο μπαλκονάκι του σπιτιού και όλοι έπαιζαν από κάποιο μουσικό όργανο. Μερικά μουσικά όργανα ήταν αυτοσχέδια και μερικά τα έβλεπα πρώτη φόρα. Δεν ήξερα να παίζω κάποιο μουσικό όργανο οπότε μου έδωσαν ένα ντέφι ώστε να συμμετέχω όπως μπορώ. Δεν ξέρω αν ήμουν ακριβώς μέσα στο πνεύμα της μουσικής αλλά ξέρω επίσης ότι δεν θα με έκρινε κανείς για αυτό.

Το επόμενο ξημέρωμα έκανα μπουγάδα τα ρούχα γιατί είχα αρχίσει να ζέχνω και με είχα σιχαθεί. Αφού στέγνωσαν μέχρι την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας για να συνεχίσουμε προς τα Σόφια.

Αλλάξαμε δύο αυτοκίνητα και ένα αστικό λεωφορείο (δωρεάν) και καταλήξαμε σε ένα πάρκο όπου καθίσαμε για να φάμε αστακομακαρονάδα με κρασί ή τουλάχιστον αυτό φανταζόμασταν. Ψωμί με φέτα και ωμές πιπεριές είχε το μενού. Αφού φάγαμε το φτωχικό μας γεύμα έπρεπε να βγάλουμε χρήματα. Κάναμε ένα σύντομο performance με απόδοση των οχτώ λέβα τα οποία επενδύθηκαν σε φαγητό και μπύρα.

Οι μπύρες είναι ιδιαίτερα φθηνές στην Βουλγαρία οπότε είχαμε το προνόμιο να υπάρχουν αρκετά συχνά στην καθημερινότητα μας. Παράλληλα ρωτήσαμε σε μερικά Hostels για εθελοντική εργασία με αντάλλαγμα την δωρεάν διαμονή και τα γεύματα αλλά δυστυχώς μας πρόλαβαν κάποιοι άλλοι. Μέχρι και σε αυτό υπάρχει ανταγωνισμός. Αργότερα ανακαλύψαμε έναν κοινωνικοπολιτικό χώρο στον οποίο γνωρίσαμε μια παρέα που ήταν ηλικιακά κοντά μας.

Γνωριστήκαμε και συνομιλήσαμε για περίπου τρεις ώρες μέχρι που έφτασε η στιγμή να κλείσει ο χώρος. Ένα από τα παιδιά με το όνομα Γιώργης μας προσκάλεσε για να μας φιλοξενήσει στο σπίτι του όπου μας μαγείρεψε και μας παρέσυρε στον διαβολικό δρόμο του αλκοόλ.

Ο Γιώργης ήταν απίθανος χαρακτήρας με στοιχεία φιλοξενίας και κοινωνικοποίησης είχε όμως ένα αρνητικό που κούραζε. Δεν σταματούσε να μιλάει για πολιτικά. Στην αρχή ήταν αρκετά διασκεδαστικό διότι αναφερόταν σε πολιτικά γεγονότα με κωμικό τρόπο και γελούσαμε. Αργότερα προσπαθούσα να αλλάξω την συζήτηση χωρίς μεγάλη επιτυχία οπότε έπρεπε κατά κάποιον τρόπο να το υποστώ.

Μετά από πολύωρη συζήτηση έφτασε η ώρα για νάνι αλλά για κακή μου τύχη είχα στο κρεβάτι έναν γατούλι που έτεινε προς τις τέχνες. Γούσταρε να ζωγραφίζει στο δέρμα μου με τα νύχια του. Πρώτη φορά αντιπάθησα τόσο πολύ μία γάτα. Δεν σταματούσε όλο το βράδυ με αποτέλεσμα να τσαντιστώ και να κλωτσάω τις κουβέρτες μπας και τρομάξει και φύγει. Τίποτα αυτός. Αποφασισμένος και ακάθεκτος να μου καταστρέψει τον ύπνο με επιτυχία που ξεπερνούσε το εκατό τις εκατό.

Ξυπνήσαμε οχτώ το πρωί με προορισμό το κέντρο της πόλης για να κάνουμε performance (money talks). Η απόδοση ήταν τα εφτά λέβα όπου και αγοράσαμε πρωινό και επισκεφθήκαμε το National Theater Park Ivan Vazov.

Εκεί γνωρίσαμε έναν ντόπιο ο οποίος είχε όρεξη για κουβεντούλα και έφερε δύο λίτρα μπύρας για να τα πούμε. Ταυτόχρονα μας πλησίασε και ένας ακόμα Γερμανός δάσκαλος Yoga. Ο συγκεκριμένος τύπος είχε σχεδιάσει την επόμενη ημέρα να πάει για περπάτημα πενήντα χιλιομέτρων σε ένα βουνό. Χαρά στο κουράγιο του.

Πήγαμε για ένα τελευταίο performance με απόδοση αυτή τη φορά στα δεκατρία λέβα και επιστρέψαμε στο σπίτι του Γιώργη. Χωρίς πολλά πολλά το επόμενο πρωί ξανά πήγαμε στο ίδιο πάρκο οπού αυτή τη φορά ήρθε ένα άλλο παιδί με το όνομα Άνγκελ όπου ο συγκεκριμένος μας είδε την προηγούμενη ημέρα σε ένα performance και ήθελε να μας γνωρίσει. Λίγο αργότερα ήρθε ο Δανός ο οποίος γνωρίσαμε στο σπίτι στο Boykovo και ήξερε να παίζει κορώνες (juggling) ενώ εγώ Flower Sticks οπότε κάναμε μία προθέρμανση μαζί και του πρότεινα να κάνουμε ένα κοινό performance.

Τρελάθηκε με την ιδέα αλλά ήταν αγχωμένος διότι ποτέ δεν είχε παρουσιάσει όσα εξασκούσε τόσο καιρό. Πήγαμε για το performance και αισθάνθηκα πολύ όμορφα που δύο άτομα παρουσιάζαμε κάτι κοινό με τον ίδιο σκοπό. Είχαμε απόδοση τα είκοσι τρία λέβα σε πολύ λίγο χρόνο που σημαίνει πως ήταν μια ωραία επιτυχία που απόδωσε γρήγορα οπότε εν συνέχεια αγοράσαμε πράγματα και πήγαμε όλοι μαζί για πικ νικ. Εφόσον η ημέρα έφτανε στο τέλος της βρήκαμε ένα απομακρυσμένο πάρκο όπου ήταν καταπράσινο με συγκάτοικους τρία-τέσσερα άλογα. Στήσαμε τις αιώρες δίπλα από τα άλογα, δέσαμε τα backpacks στο δέντρο και κοιμηθήκαμε.

Σηκωθήκαμε νωρίς το πρωί από την υγρασία που είχε βγάλει και πήγαμε για να ξανά μιλήσει το χρήμα. Στο πρώτο μέρος που βρήκαμε με αρκετή κυκλοφορία κόσμου η αστυνομία μας έδιωξε οπότε βρήκαμε έναν ωραίο χώρο στην υπόγα του μετρό και συνεχίσαμε εκεί. Απόδοση στα εικοσιτρία λέβα.

Έφτασε η στιγμή που μας περίμενε ένας φίλος στο Μπούνοβο για να βοηθήσουμε να στηθεί ένα μικρό gathering. Στην διαδρομή με το ωτοστόπ μας πήρε ένα νεαρό παιδί ο οποίος έκανε παραπάνω χιλιόμετρα για να μας αφήσει στο σημείο που θέλαμε.

Εδώ ξεκινάει μία αστεία ιστορία που δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι συμβαίνει. Λοιπόν, το Μπούνοβο είναι ένα χωριό πάνω σε ένα απομακρυσμένο βουνό. Τα παιδιά μου έστειλαν τοποθεσία και μου έδωσαν ακριβές οδηγίες για το πως θα βρούμε το σπίτι οπότε με το που βλέπω πριν το χωριό τον χωματόδρομο λέω στον οδηγό να σταματήσει. Η εικόνα ταίριαζε απόλυτα με την περιγραφή των οδηγιών. Κατεβαίνουμε, κατευθυνόμαστε αριστερά του δρόμου για να μπούμε στον χωματόδρομο ο οποίος κατέληγε μέσα σε ένα δάσος. Εδώ να σημειώσω ότι άρχισε να σκοτεινιάζει οπότε γινόταν πιο δύσκολο και τρομακτικό στην εύρεση του σπιτιού.

Προχωράμε, προχωράμε ώσπου φτάνουμε σε ένα σημείο που πλέον δεν συμπίπταν οι εικόνες με τις οδηγίες. Παντού γύρω μας επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι. Κουρασμένοι εμείς από το ταξίδι και το περπάτημα αποφασίζουμε να βγούμε από το δάσος, να γυρίσουμε στο δρόμο και να ακολουθήσουμε τα απομακρυσμένα φώτα οπού θα μας οδηγούσαν σε κατοικημένη περιοχή. Το λεγόμενο Μπούνοβο όπως προαναφέραμε.

Μπαίνουμε στο χωριό με τρομερά ξενέρωτη ψυχολογία που δεν βρήκαμε το σπίτι και όσο περπατούσαμε βλέπω μία γιαγιά η οποία δεν ήξερε ούτε μία λέξη στα αγγλικά και προσπαθώ να συνεννοηθώ με τις απειροελάχιστες γνώσεις που έχω στα Βουλγάρικα. Καλησπέρα της λέω, που είμαστε; Μπούνοβο μου λέει. Μπούνοβο λέω; Μπούνοβο λέει. Την ξανά ρωτάω: Μπούνοβο; Μπούνοβο! Εντάξει λέω, αφού είμαστε στο Μπούνοβο τότε πάμε καλά. Βρίσκουμε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι με σπασμένη πόρτα και στο εσωτερικό του άδειο με γεμάτο σκόνη. Έξω από το σπίτι στρώνουμε ένα πανί για να φάμε αγναντεύοντας τα αρκετά κοντινά βουνά που περιτύλιγαν το χωριό.

Εκείνη την ώρα ανοίγω το κινητό να κοιτάξω τους χάρτες. Ο χάρτης σωστός, το σημείο σωστό. Σκέφτομαι “τι έκανα λάθος ρε γαμώτο;” Ξανά κοιτάω τις οδηγίες και από κάτω είχαν βάλει συντεταγμένες. Πατάω στις συντεταγμένες και τι συμβαίνει; Δύο χωριά με την ίδια ονομασία. Εκείνη την ώρα έπρεπε να επιλέξω αν θα ήθελα να πεθάνω από το γέλιο ή αν θα έκλαιγα από την τρολλοκατάσταση που βιώναμε. Ή θέλεις περιπέτειες ή δεν θέλεις σκέφτηκα.
Δείτε την διαφορά:

Μπήκαμε μέσα στο εγκαταλελειμμένο σπίτι, βρήκαμε κάτι κολώνες, δέσαμε τις αιώρες και κοιμηθήκαμε. Το πρωί ένα αυτοκίνητο μας πήγε μέχρι ένα χωριό πιο δίπλα με όνομα Ayrno. Από εκεί περπατήσαμε περίπου στα πέντε χιλιόμετρα για να βρούμε το ιδανικό μέρος για ωτοστόπ. Φτάσαμε σε μία διασταύρωση φανερά κουρασμένοι και κολλήσαμε σε εκείνο το σημείο περίπου στις πέντε ώρες, με έναν δυνατό συνεχόμενο ήλιο που άρχισε να μας ζαλίζει και με έλλειψη φαγητού και νερού.

Δεν περνούσε πραγματικά ούτε ένα αυτοκίνητο θυμίζοντας σκηνές από ταινίες στην άγρια δύση σε ένα ξερό τοπίο με ένα άχυρο να κυλιέται από τον αέρα. Μόνο που μας έλειπε ο αέρας. Σε κάποια φάση πέρασε ένα αμάξι με καρότσα γεμάτη από Ρόμα που γελούσαν με την κατάσταση μας. Ευτυχώς λίγο αργότερα βλέπουμε από μακριά να πλησιάζει ένα αυτοκίνητο δίνοντας μας ελπίδα ότι δεν θα πεθάνουμε. Κάναμε σινιάλο στην τελευταία μας ευκαιρία και ευτυχώς σταμάτησαν και μας πήραν με προορισμό κατευθείαν τα Σόφια.

Εκεί αγοράζουμε έναν καφέ της παρηγοριάς και συνεχίζουμε ακάθεκτοι για το σωστό Μπούνοβο. Η πρώτη μας κούρσα ήταν από ένα alternative ζευγάρι που είχαν κάνει και οι ίδιοι ωτοστόπ στο παρελθόν και μας πέταξαν μέχρι το Περνίκ. Από εκεί μας πήρε ένας κλειδαράς που μαντέψτε τι συζητούσαμε. Για κλειδαριές φυσικά. Μας αφήνει στον χωματόδρομο που έλεγαν οι οδηγίες και ξεκινάμε άλλη μία διαδρομή μέσα στο δάσος, χωρίς καθόλου φως και με πολύ έντονη καταιγίδα για συντροφικότητα. Πλησιάζοντας στο σπίτι ακολουθούμε ένα μικρό φως με τις νότες που το συνόδευαν από μακριά. Βρίσκουμε τον φίλο μας με μια παρέα να παίζουν μουσική κάτω από ένα ξύλινο υπόστεγο. Μπήκαμε από κάτω για να κρυφτούμε από την βροχή ενώ ταυτόχρονα στάζαμε ολόκληροι και τα παιδιά μας έφτιαξαν να πιούμε ένα τσάι και να φάμε φακόρυζο μπας και συνέλθουμε λίγο.

Το ξημέρωμα βγαίνοντας από το δωμάτιο βλέπω μια πανέμορφη αυλή με δύο αγαλματάκια του Βούδα στην είσοδο της εξώπορτας. Ο καιρός ήταν ηλιόλουστος με ψυχρό αεράκι και καθαρό περιβάλλον το οποίο το χαλούσε η μπόχα μου. Έπρεπε να κάνω μπάνιο αμέσως. Ρωτάω για το που μπορώ να πλυθώ και μου λένε πήγαινε στην τουαλέτα και ακολούθησε το λάστιχο. Το λάστιχο είχε κατάληξη σε ένα κρεμασμένο δέντρο. Το οποίο τι σημαίνει; Ντους σε κρύο περιβάλλον με κρύο νερό. Ο Κέβιν γνώριζε τι πριγκίπισσα θέλω να είμαι στο ντους και πως θέλω πάντα καυτό νερό να ρέει στο σώμα μου οπότε η επόμενη κίνηση του ήταν να φωνάξει τα υπόλοιπα παιδιά για να καθίσουν όλοι μαζί να με βλέπουν γυμνό να παλεύομαι με το κρύο νερό λες και είναι θεατρική παράσταση.

Δύο μέρες αργότερα ήρθε να μας κάνει έκπληξη η Αρίνα.

Η Αρίνα είναι μία μοναχική ταξιδιώτισσα η οποία γυρνάει τον κόσμο με ωτοστόπ και την είχα γνωρίσει και φιλοξενήσει στο σπίτι που νοίκιαζα στα Χανιά. Κάθε πρωί με ξυπνούσε για να κάνουμε Yoga και διαλογισμό. Είναι μια κοντή πανέμορφη ψυχή που πάντα έφερνε θετικά vibes. Έτσι όπως έφτασε στο Μπούνοβο έφερε μαζί της το καλοκαιρινό κλίμα χωρίς πλέον να υπάρχει ο ψυχρός αέρας. Επίσης ο προηγούμενος εργοδότης μου επιτέλους μου πλήρωσε τα χρήματα που μου χρωστούσε και τα επένδυσα σε έναν ταξιδιωτικό σάκο γιατί ο προηγούμενος είχε γίνει συντρίμμια.

Διάβασε επίσης: Ωτοστόπ: Ο εξοπλισμός που θα χρειαστείς.

Ημερομηνία: 16 Ιουλίου του 2019 αποφασίζουμε να γυρίσουμε στα Σόφια για να βγάλουμε χρήματα ώστε να εφοδιαστούμε για τις υπόλοιπες μέρες στο βουνό. Εν τέλη έκανα το performance μόνος μου διότι ο Κέβιν ένιωθε βαρύς.

Η απόδοση ανερχόταν στα δεκαεπτά λέβα όπου και πήγα Super Market και βγήκα με δύο σακούλες ψώνια. Ο Κέβιν δεν είχε διάθεση για ωτοστόπ οπότε πήρε λεωφορείο για να γυρίσει στο βουνό και εγώ συνέχισα με ωτοστόπ. Άλλαξα περίπου πέντε αυτοκίνητα μέχρι το Randomir όπου και βράδιασε. Δεν φαινόμουν καθόλου, ωστόσο άναψα έναν φακό και τον κρατούσα από μακριά ώστε να φαίνεται το πρόσωπο μου και το χέρι μου ότι κάνω ωτοστόπ. Ήμουν αποφασισμένος ότι θα φτάσω στον προορισμό μου.

Είχα πάει σούπερ μάρκετ και ανυπομονούσα να φτάσω για να μαγειρέψω. Οι ελπίδες μου είχαν εξασθενήσει αρκετά διότι η ώρα περνούσε, η κυκλοφορία μειωνόταν και οι πιθανότητες λιγόστευαν.

Κάποια στιγμή σταματάει ένα αυτοκίνητο, βγαίνει ένας τύπος και το πρώτο πράγμα που μου λέει είναι:

– Τι στον πο*τσο κάνεις εδώ τέτοια ώρα;
– Ωτοστόπ
– Ανέβα!

Ήταν ένας μοναχός ο οποίος είχε πάει στην πόλη για να εφοδιάσει το Μοναστήρι του πατέρα του και στην διαδρομή μου μιλούσε για βαπτίσεις, το παλιό ημερολόγιο και τον αντίχριστο. Οι απόψεις του ήταν αρκετά τραβηγμένες αλλά ποιος είμαι εγώ να κρίνω. Μου προτάθηκε να πάω μαζί του στο μοναστήρι και να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου αλλά προφανώς και αρνήθηκα. Με άφησε στον κλασικό χωματόδρομο για να οδεύσω προς το δάσος.

Το σκηνικό ήταν αρκετά τρομακτικό διότι είχε νυχτώσει, δεν υπήρχαν φώτα και περπατούσα μόνος μου σε ένα δρομάκι στο βουνό όπου άκουγες από μακριά να γαβγίζουν σκυλιά. Όλες μου οι τρίχες είχαν σηκωθεί από τις παρανοϊκές σκέψεις που δημιουργούσα στο κεφάλι μου. Το αστείο ήταν πως ήξερα ότι είχα μπροστά μου τέσσερα χιλιόμετρα να περπατήσω στο κατασκότεινο δάσος. Μόνος μου. Ξαφνικά έτσι όπως περπατάω ακούω μια φωνή. Παθαίνω σοκ, σταματάω και προσπαθώ μέσα στον φόβο μου να συνειδητοποιήσω ότι όντως άκουσα κάτι. Ξανά ακούω μια φωνή να λέει το όνομα μου και εκεί παραλίγο να φύγω από ανακοπή καρδιάς.

Αφήνω τις σακούλες από τα ψώνια και ψάχνω όσο πιο γρήγορα μπορώ το κινητό μου για να ανοίξω φακό. Είχα φρικάρει σε ακραίο σημείο διότι δεν υπήρχε οπτική επαφή ούτε στο ένα μέτρο μπροστά μου και δεν αναγνώρισα την φωνή. Ανοίγω τον φακό και τελικά ήταν ο Κέβιν. Είχε πάει να πάρει λεωφορείο αλλά τελικά δεν υπήρχαν δρομολόγια και ξεκίνησε ωτοστόπ καμιά ώρα μετά από εμένα. Το πως έφτασε πιο γρήγορα μην ρωτάτε. Ξανθός, λευκός και ομορφονιός βρίσκει κούρσα πολύ πιο εύκολα από έναν πιο μελαχρινό, ακούρευτο με καμένο πρόσωπο από τον ήλιο. Η αλήθεια να λέγεται. Ομορφονιός είμαι και εγώ αλλά όχι εκείνη την ώρα.

Το πιο συνηθής ερώτημα που έπαιρνα ήταν “Είσαι πρόσφυγας;”, “Δείξε ταυτότητα για να μην έχω πρόβλημα με την αστυνομία” κλπ. Αναφορικά η αστυνομία με σταματούσε συνέχεια για να ελέγξει την καταγωγή μου. Ωστόσο ας γυρίσουμε στο σημείο που μείναμε. Εκείνη την ώρα ο Κέβιν μου προτείνει να καθίσουμε στη μέση του δάσους, να ανοίξουμε δυο μπύρες. να συζητήσουμε και να απολαύσουμε την ηρεμία και τα αστέρια. Φανταστείτε να είστε σε ένα βουνό, στην μέση μιας πέτρινης διαδρομής, χωρίς πολιτισμό, χωρίς την βαβούρα της πόλης με καθαρό ουρανό και μια μπύρα. Δεν ακούγεται πραγματικά ονειρικό;

Με το ξύπνημα της επόμενης ημέρας ήταν προγραμματισμένο πως θα είχαμε πολλές υποχρεώσεις.

Σηκωθήκαμε, κάναμε yoga και ξεκινήσαμε να καθαρίζουμε το σπίτι, να κόβουμε τα αγριόχορτα από την αυλή, να κόβουμε τα μεγάλα φυτά έξω από το σπίτι για να δημιουργήσουμε δρομάκια, να μαζεύουμε ξύλα για την φωτιά και να βρούμε το σημείο όπου θα γινόταν το gathering. Ένα κλειστό event που θα μαζευόντουσαν οι γείτονες του χωριού και κάποια έξτρα άτομα για να γνωριστούμε και να πιούμε παίζοντας μουσική.

Το βράδυ έγινε σε εκείνο τον χώρο ένα pre-gathering μόνο από τους γείτονες στο οποίο είμασταν καλεσμένοι αλλά αισθανόμασταν τόσο κουρασμένη από τις εργασίες που κάναμε όλη την ημέρα που αποφασίσαμε να μην πάμε και να ξεκουραστούμε διότι την επόμενη μέρα θα φεύγαμε. Το πρωί ο φίλος μας ήταν φανερά νευριασμένος και ξεκίνησε να μας φωνάζει διότι θεωρούσε πολύ σημαντικό το να βρισκόμασταν εκεί αλλά του εξηγήσαμε πως βοηθήσαμε για την προετοιμασία, παράλληλα είμασταν κουρασμένοι και το μόνο που θέλαμε ήταν να κοιμηθούμε. Για κάποιον άγνωστο λόγο το πήρε πολύ βαριά και μέχρι και σήμερα δεν μας ξανά μίλησε. Υπάρχουν και οι ακραίες συμπεριφορές οπότε το δεχτήκαμε και συνεχίσαμε.

Καταλήξαμε για ακόμη μια φορά στο National Theater Park στα Σόφια όπου και κοιμηθήκαμε εκεί με μια έκπληξη να μας περιμένει στον ύπνο. Οι ψεκαστήρες από τα γρασίδια που ξαφνικά άνοιξαν και ο ύπνος μετατράπηκε σε ντους. Συνεχίσαμε τον ύπνο μας σε κάτι παγκάκια παραδίπλα και οχτώ το πρωί ήρθε αυτό το υπέροχο παιδί ο Άνγκελ με δύο καφέδες, πρωινό και δύο θρησκευτικές εικόνες που μας πρόσφερε για να μας προσέχει ο Θεός. Παρόλου που δεν πιστεύω σε κάποιον Θεό ήταν πολύ γλυκιά κίνηση και κράτησα την εικόνα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή η προσωπικότητα διότι από τότε που μας γνώρισε μας έστελνε κάθε μέρα μηνύματα ώστε να σιγουρευτεί πως είμαστε καλά.

Η επόμενη στάση και η προ-τελευταία ήταν το Πλέβεν με προορισμό το Russe όπου και ήταν τα σύνορα Βουλγαρίας – Ρουμανίας.

Στο Πλέβεν στήσαμε τις αιώρες μας και ανακάλυψα ότι έχασα το τσαντάκι το οποίο είχε ταυτότητα, τσιγάρα και τα περίσσια χρήματα από τα performances. Ξεκινάω να ψάχνω σαν τρελός σε όλο τον δρόμο που περπάτησα δίχως αποτέλεσμα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως δεν έχω να καπνίσω και το δεύτερο ότι πρέπει να μπλέξω με την Ελληνική Πρεσβεία και την χαρτούρα που θα ακολουθούσε. Είχα τόσα νεύρα και τόσες σκέψεις για την αναποδιά που μου έτυχε που απλά ήθελα ένα τσιγάρο για να με παρηγορήσει. Οι καπνιστές θα με νιώσουν σε αυτό το σημείο.

Αφού πέρασε το βράδυ και ξημέρωσε ήμουν φανερά ξενερωμένος με το τι έχει συμβεί και ξεκινάω να μαζεύω την αιώρα και τα πράγματα με το αίσθημα της παραίτησης. Τα βάζω όλα σιγά σιγά στο backpack και με το που το σηκώνω βλέπω το τσαντάκι που έχασα από κάτω. Πόσο είχα νευριάσει και ταυτόχρονα είχα χαρεί. Ο Κέβιν έκφρασε το πόσο χαζός είμαι και εγώ επιτέλους κάπνισα.

Πήραμε την τελευταία μας κούρσα για το Russe πριν περάσουμε τα σύνορα για την Ρουμανία. Ο τελευταίος μας οδηγός ήταν ένας στρατιωτικός ο οποίος οργάνωνε Airsoft Events στην Βουλγαρία με διάφορες θεματικές όπως Zombie targets κλπ. Μορφωμένος άνθρωπος που είχε να προσφέρει πολύ ενδιαφέρον συζητήσεις και ιδέες.

• Για να διαβάσεις το πρώτο μέρος του ταξιδιού πάτησε εδώ.
• Για να διαβάσεις το τελευταίο μέρος του ταξιδιού πάτησε εδώ.