Η απάντηση βρίσκεται μέσα στον χαρακτήρα και την ιδεολογία της κάθε προσωπικότητας. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο κόπος και ο ιδρώτας πρέπει να ανταμείβεται με κάτι έξτρα λόγω συμπόνιας και αλληλεγγύης ενώ οι αρνητές των tips στηρίζουν την ιδεολογία του γιατί πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός στο ποιες εργασίες δικαιούνται tips και σε ποιες όχι ενώ όλοι δουλεύουμε και πληρωνόμαστε για τις ώρες εργασίας μας.
Οι αντιδράσεις είναι έντονες και πολλές φορές αντικρίζουμε είτε τους σερβιτόρους είτε τους διανομείς φαγητού να ξινίζουν το πρόσωπο τους ή ακόμη και να συμπεριφέρονται ανάρμοστα επειδή δεν έλαβαν tips από τον πελάτη. Πρώτα από όλα καλό θα ήταν να ξεκαθαριστεί ότι η κάθε δουλειά ανεξαρτήτου φύσης πληρώνει για τις υπηρεσίες όπου προσφέρει ο υπάλληλος.
Το ότι τυχαίνει σε κάποιες εργασίες να υπάρχει η ευκαιρία του φιλοδωρήματος δεν σημαίνει πως είναι και αυτονόητο και καλό θα ήταν να μην υπολογίζει κανένας ως έναν ελάχιστο αριθμό που θέλει να διεκδικήσει διότι είναι μεταβαλλόμενος. Η συμφωνία στο ωρομίσθιο ή στο μεροκάματο είναι συγκεκριμένη και τα έξτρα είναι τα έξτρα. Δεν πρέπει να τα απαιτείς, δεν πρέπει να έχεις θράσος και οπωσδήποτε δεν πρέπει ως εργαζόμενος να δημιουργείς την κουλτούρα του να κάνεις κάποιον να ντρέπεται επειδή δεν σου έδωσε tips.
Στις εποχές που ζούμε δεν μπορείς να απαιτείς από έναν κάτοικο Ελλάδας κάθε φορά που παραγγέλνει να σου δίνει tips. Δεν γνωρίζεις αν αυτός ο άνθρωπος έχει ανταμείψει υπάλληλο άλλες δέκα φορές τον ίδιο μήνα και πλέον δεν βγαίνει οικονομικά να δώσει και σε εσένα. Οπότε καλό θα ήταν να μην τον καταδικάσεις με ένα επικριτικό βλέμμα που θα τον κάνει να αισθανθεί άσχημα. Οι περισσότεροι στην Ελλάδα πληρώνονται 700-800€ και δεν έχουν την άνεση να προσφέρουν σε κάθε τους παραγγελία.
Όσο για τους τουρίστες που έρχονται διακοπές στην χώρα μας, συνήθως τους γδέρνουν οι τιμές όλο το εικοσιτετράωρο. Από την στιγμή που θα ξυπνήσουν και θα πρέπει να πληρώσουν 80€ το σετ στην παραλία, την μερίδα φαγητού που ξεκινάει από 12€ ελάχιστη και φτάνει μέχρι ένας θεός ξέρει να μας πει, έως και το βράδυ που κοιμούνται που ο λογαριασμός μετράει την πανάκριβη διαμονή τους.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται αρκετά χρήματα για να μπορέσουν να έχουν έστω τα βασικά στις διακοπές τους με τέτοια ακρίβεια τότε πως θα μπορούν να ανταμείβουν και τον κάθε υπάλληλο που τους εξυπηρετεί;
Γιατί και οι τουρίστες που μένουν στο εξωτερικό και έχουν διαφορετικούς μισθούς, έχουν και διαφορετικό κόστος ζωής το οποίο σημαίνει ότι δεν κάνουν τις τρέλες αποταμιεύσεις που φαντάζεσαι και τους βλέπεις ως κινούμενες τράπεζες. Προσπαθούν και αυτοί να βάλουν κάποια χρήματα στην άκρη για να πάρουν μια άδεια τον χρόνο και να την αξιοποιήσουν για διακοπές σε μια χώρα που έχουν απωθημένο.
Ωστόσο ποια γνώμη θα πρέπει να σχηματιστεί για τα tips;
Το κάθε επάγγελμα έχει την δικιά του δυσκολία και δημιουργείτε μια ανησυχία στην αδικία των tips. Γιατί αυτός να παίρνει και εγώ που είμαι υπάλληλος γραφείου να μην παίρνω; Αυτό που θα αναφέρω ως άνθρωπος που έχει δουλέψει αρκετά χρόνια στην εστίαση είναι πως όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και απασχολούμε τους εαυτούς μας με προβλήματα που τελικά ίσως να μην είναι και τόσο σημαντικά συγκριτικά με άλλα.
Αν είσαι αρνητής των tips μπορείς να προσφέρεις ένα ωραίο χαμόγελο, έναν ευγενικό λόγο ή και ακόμη να πετάξεις μια όμορφη ατάκα για να φτιάξεις την ήμερα του υπαλλήλου.
Η ευγένεια είναι μεγαλύτερο δώρο από ένα κέρμα με μία ανάρμοστη συμπεριφορά. Αν δεν είσαι αρνητής των tips τότε αν μπορείς δώσε, αν δεν μπορείς μην δώσεις.
Σε αυτό το άρθρο δεν παίρνω θέση στο εάν είναι σωστό ή όχι να δίνεις tips αλλά περισσότερο στο να μην δημιουργείτε η κουλτούρα του αυτονόητου tips γιατί όταν κάτι γίνεται αυτονόητο χάνεται και η μαγεία. Εστιάζω στο να υπάρχει ανθρωπιά, κατανόηση, σεβασμός και αγάπη σε όλους τους πελάτες και σε όλους τους υπάλληλους ανεξαρτήτως φιλοδωρήματος. Αγαπάμε το φιλοδώρημα αλλά αγαπάμε παραπάνω ένα ζεστό χαμόγελο.
Discover more from Travel Brothers
Subscribe to get the latest posts to your email.
