Ήρθε επιτέλους αυτό το ζεστό καλοκαιρινό πρωινό που περίμενα τόσα χρόνια. Να βρεθώ με ωτοστόπ σε μία άλλη χώρα γεμάτος ενθουσιασμό διασχίζοντας τα σύνορα. Τι άλλο να ζητήσεις από την ζωή σου όταν το όνειρο σου είναι πλέον πάνω στον βηματισμό σου; Όταν μία νέα πρόκληση βρίσκεται αντιμέτωπη με εσένα αλλά αυτό σε εξιτάρει; Όταν τα ευτυχισμένα συναισθήματα προκαλούν μεγαλύτερο σεισμό από το καθημερινό σου άγχος; Αυτά ήταν τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσα μόλις ξεκίνησα και αντιλήφθηκα πως “Όντως φίλε, το κάνω”.
Η αφετηρία ήταν η πανέμορφη πόλη της Καβάλας μαζί με τον Γερμανό συνταξιδιώτη μου Κέβιν. Είχε λιακάδα με καταγάλανο ουρανό και αέρα ελευθερίας. Ο ενθουσιασμός μου για να φτάσω στην Κωνσταντινούπολη ήταν έντονος κάνοντας με να αγνοήσω τις ωραίες εμπειρίες που θα ακολουθούσαν όσο διέσχιζα την Ανατολική Μακεδονία. Η πορεία χαράχθηκε σταδιακά από την Ξάνθη, την Κομοτηνή και την Αλεξανδρούπολη.
Φτάνοντας στην Ξάνθη επισκεφτήκαμε το κέντρο της πόλης απολαμβάνοντας την υπέροχη αρχιτεκτονική των κτηρίων. Εν συνέχεια με έπιασαν οι κοινωνικές μου «ανησυχίες» οπότε οδεύσαμε προς το Πανεπιστήμιο για να γνωρίσουμε φοιτητές. Μία παρέα φοιτητών μας πρόσφεραν παγωμένη μπύρα και ωραία κουβέντα. Ολοκληρώνοντας την κοινωνική μου ανησυχία και ενώ ο ουρανός σκοτεινιάζει έπρεπε να μπούμε σε αναζήτηση τοποθεσίας όπου και θα μέναμε έως το ξημέρωμα.
Για καλή μας τύχη βρεθήκαμε στον ποταμό Κόσυνθο όπου χωρίζει την ανατολική με την δυτική μεριά της πόλης. Κατηφορίζοντας την γέφυρα βρήκαμε δύο εξαιρετικά δέντρα για να δέσουμε τις αιώρες, να φάμε και να κοιμηθούμε. Το ξημέρωμα και αφού ο ήλιος άρχισε να εμφανίζεται μαζί με την βοήθεια της υγρασίας με ξύπνησαν για να μου υπενθυμίσουν πως δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο και να συνεχίσουμε την πορεία μας όσο ήταν νωρίς.
Η διαδρομή για να βγούμε από την Ελλάδα μας δυσκόλεψε αρκετά με μεγάλη αναμονή στο δρόμο μέχρι να βρούμε την επόμενη κούρσα μας. Περνώντας με γρήγορους ρυθμούς την Κομοτηνή καταλήγουμε έξω από την Αλεξανδρούπολη σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Αυτό σημαίνει πως απαγορεύεται το ωτοστόπ για λόγους ασφάλειας αλλά δυστυχώς εκείνη την ώρα δεν είχαμε άλλη λύση. Εκεί κολλήσαμε για περίπου έξι ώρες κάτω από τον ήλιο παρακαλώντας τα σύννεφα που πλησιάζουν να μας χαρίσουν λίγο σκιά.
Το επόμενο εμπόδιο ήταν η αστυνομία που μας έδινε χρονική προθεσμία μίση ώρα πριν βραδιάσει να μας πάρει κάποιο αυτοκίνητο αλλιώς θα έπρεπε να αποχωρήσουμε από τον συγκεκριμένο δρόμο. Συνεχίσαμε τις προσπάθειες για περίπου πενήντα λεπτά δίχως κανένα αποτέλεσμα. Αποφασίσαμε με τον συνταξιδιώτη μου να αποχωρήσουμε από το σημείο πριν ξανά έρθει η αστυνομία. Στα βλέμματα μας μπορούσες να αντικρίσεις το συναίσθημα της κούρασης και της απογοήτευσης ενώ βαδίζαμε προς την παραλία για να κοιμηθούμε.
Όπως παίρνουμε τον κάτω δρόμο ταυτόχρονα ο συνταξιδιώτης μου κάνει σήμα για ωτοστόπ ενώ εγώ προχωράω αρκετά μέτρα μπροστά γνωρίζοντας πλέον πως δεν υπάρχει ελπίδα. Ξαφνικά ακούω από μακριά την φωνή του Κέβιν: “Τζόρνταν τρέξε, γύρνα πίσω”. Στρέφω το κεφάλι μου προς την μεριά του και τον βλέπω δίπλα από ένα αυτοκίνητο το οποίο έχει σταματήσει να μας πάρει. Πλησιάζω με έντονη χαρά προς τον Κέβιν και μου λέει: “Μάντεψε μέχρι που θα μας πάνε” “Που;” ρωτάω με απορία. “Στην Κωνσταντινούπολη” μου φωνάζει και επιτόπου με αγκαλιάζει. Κοιτιόμαστε με χαμογελαστά μάτια λες και είμασταν ερωτευμένοι και γελάμε από την χαρά μας. Στο αυτοκίνητο ήταν ένα πολύ φιλικό και ευγενικό ζευγάρι Τούρκων που μας έλεγαν για το τοπικό φαγητό και την κουλτούρα της Τουρκίας.
Φτάνοντας στα σύνορα αντικρίζω μία τεράστια σειρά αναμονής από αυτοκίνητα με αποτέλεσμα να υπάρχει καθυστέρηση αρκετών ωρών. Η οικογένεια μας πρότεινε να κατεβούμε, να διασχίσουμε τα σύνορα με τα πόδια και να κάνουμε ωτοστόπ σε όσους περνούσαν ώστε να μην χρονοτριβούμε. Περνάμε λοιπόν τα σύνορα και ξεκινάμε να κάνουμε σινιάλο ενώ παράλληλα είμασταν η τέλεια πηγή αίματος για τα εκατοντάδες κουνούπια. Δεν σταμάτησε κανείς ώσπου πέρασε η οικογένεια τα σύνορα και μας ξανά πήρε.
Γύρω στις 5:30 το πρωί καλωσορίσαμε το κεντρικό σημείο της πόλης το οποίο ονομαζόταν Γαλατά. Περιφερόμασταν αρκετές ώρες στην πόλη με ενθουσιασμό να δούμε την αρχιτεκτονική των κτηρίων και τα στενά στα πιο απόμερα μέρη. Αργότερα επιστρέψαμε στο Γαλατά οπού πήραμε το θάρρος να κάνουμε την πρώτη μας απόπειρα Street Performance ώστε να αρχίσουμε να βγάζουμε τα προς το ζην για τα έξοδα της ημέρας. Ξεκίνησε πρώτα ο Κέβιν με μία φλογέρα και περίπου τρία λεπτά μετά άρχισα εγώ με τα Flower Sticks.
Ακούγεται πολύ περίεργος συνδυασμός αλλά αυτά τα δύο ταίριαξαν απόλυτα. Αφοσιώθηκα στο “έργο” μου ώσπου μου πέφτουν κάτω τα sticks και εκεί συνειδητοποιώ ότι έχουν μαζευτεί γύρω μας περισσότερα από πενήντα άτομα με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να στρέφει τις κάμερες των κινητών προς τα πάνω μας. Άγχος και ταχυπαλμίες ήταν τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσα. Υπήρχε πολύ θετικό vibe από το κοινό και τα παιδιά τρελαινόντουσαν βλέποντας την ασχολία μου οπότε πήρα το κίνητρο από την θετικότητα του κοινού και συνέχισα το performance μου. Σε δεκαπέντε λεπτά περίπου μαζέψαμε είκοσι δύο τούρκικες λύρες και τελειώσαμε το perfomance. Ενθουσιασμένοι με την πρώτη μας μικρή εμπειρία πήγαμε να αγοράσουμε φαλάφελς να φάμε ενώ ο Κέβιν κέρασε δύο μπύρες για να επιβραβεύσουμε τους εαυτούς μας.
Φτάνοντας στο μπαζάρ αντίκρισα ντόπια προϊόντα που με έκαναν να νιώσω αισθητά την κουλτούρα της χώρας. Εκεί ήταν η πρώτα φόρα που δοκίμασα και το ξακουστό Doner το οποίο ήταν περισσότερο spicy από όσο περίμενα. Αφετέρου έχοντας μερικά χρήματα από το αρχικό budget μας αποφασίσαμε να επενδύσουμε πέντε τούρκικες λύρες στο ημερήσιο πλοίο για να πάμε στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης η οποία ήταν κάτι πολύ περισσότερο από πανέμορφη.
Αρχίζει να σκοτεινιάζει και πρέπει βρεθεί το «υπνοδωμάτιο» για το πρώτο μας βράδυ. Ξεκινήσαμε να περπατάμε ώσπου βρεθήκαμε σε λάθος γειτονιές με τους ντόπιους να μας κοιτάνε πολύ περίεργα και την αστυνομία να μαλώνει με κόσμο. Ένιωσα λες και βάδιζα στο Μεταξουργείο σε συνδυασμό με τα στενά της Ομόνοιας τέσσερις το πρωί. Εν τέλει καταλήξαμε σε ένα κεντρικό πάρκο σε κάτι τσουλήθρες παρέα με δύο γάτες να μας κρατάνε συντροφιά για το υπόλοιπο της βραδιάς.
Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε με διάθεση να πάμε για το επόμενο Street Performance αφού πρώτα απολαύσουμε ένα ωραιότατο ζεστό καφεδάκι και πρωινό. Στο Street Perfomance βγάλαμε είκοσι τούρκικες λύρες και τις επενδύσαμε για Ντόνερ, Ντολμαδάκια κονσέρβα, χούμους και ψωμί. Οδεύσαμε στο κεντρικό σημείο Taxim όπου κάπου εκεί ανακαλύψαμε πόσο μικρός είναι ο κόσμος και βρήκαμε την Σίλα. Η Σίλα είναι μια φίλη του Κέβιν που γνώρισε εντελώς τυχαία σε ένα πάρτι στην Θεσσαλονίκη και είναι από την Κωνσταντινούπολη.
Αυτό το υπέροχο κορίτσι μας κανόνισε επιτόπου μέσω Couchsurfing ένα σπίτι για να μας φιλοξενήσουν για την επόμενη νύχτα οπότε και ανεβήκαμε στο αστικό και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι όπου μας υποδέχτηκε ο Mart. Ένα πολύ ευγενικό παιδί με απίστευτη αθωότητα στον χαρακτήρα του. Ο Mart μας κέρασε ούζο, ρακί, βραδινή μουσική βραδιά και πολύ γέλιο. Απολαύσαμε ένα καταπληκτικό ζεστό μπάνιο που το είχαμε ανάγκη σαν τρελοί και έναν ύπνο που ως τότε θεωρούνταν ονειρικός. Μαλακό στρώμα, μαξιλάρι και κουβέρτα.
Μετά από τόσο ύπνο στην αιώρα και σε πάρκα μέσα σε τσουλήθρες μπορείτε να φανταστείτε γιατί χρησιμοποιώ την λέξη ονειρικό.
Ξυπνώντας με νέες περιπέτειες
Το επόμενο πρωί και αφού πλέον είχαμε ξεκουραστεί ήπιαμε καφεδάκι, τσάι, χαλαρώσαμε στην μπαλκονάρα με θέα την ασιατική πλευρά, συζητήσαμε, ευχαριστήσαμε και χαιρετηθήκαμε με τον Mart για την υπέροχη φιλοξενία του και ξεκινήσαμε για τον επόμενο στόχο. Edirne ή αλλιώς Αδριανούπολη.
Φτάσαμε στο “Mall of Istanbul” για να ξεκινήσουμε το ωτοστόπ από εκεί. Μας πήρε ένας τύπος που η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να θυμηθώ την φυσιογνωμία του και μας άφησε έξω από την πόλη σε ένα βενζινάδικο. Οι εργαζόμενοι μόλις μας είδαν μας φώναξαν να πλησιάσουμε και μας έβαλαν σε έναν μικρό χώρο προσωπικού. Μας γνώρισαν και μας πρόσφεραν άφθονο τσάι, ντομάτες, κρεμμύδια και μικρές αστείες συζητήσεις. Δεν βγάζαμε και τρομερή συνεννόηση διότι τα παιδιά δεν ήξεραν αγγλικά αλλά προσπαθούσαν απίστευτα πολύ να επικοινωνήσουν. Όσο μας είχαν πασάδες μέσα στο δωμάτιο προσωπικού παράλληλα κάποιοι άλλοι μιλούσαν στους οδηγούς μήπως κάποιος μας προσφέρει κούρσα. Μιλάμε για top υπηρεσίες.
Εν τέλει καταλήξαμε να στήσουμε αιώρες δίπλα από το βενζινάδικο για να βγάλουμε την βραδιά μας εκεί. Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε να καταναλώνουμε τα ντολμαδάκια και το χούμους ώστε να συνεχίσουμε φαγωμένοι την πορεία μας. Σε αρκετά γρήγορο χρονικό διάστημα μας πήρε μια οικογένεια με απευθείας προορισμό για Edirne. Η γυναίκα ήταν κουμουνίστρια, ο άνδρας ήταν δεξιός και ο γιος αναρχικός. Μια οικογένεια χίλιες λέξεις που λέμε. Στον δρόμο μας εξηγούσαν για την πολιτική κατάσταση της χώρας αναφέροντας αποσπάσματα από την ιστορία, τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν ενώ φαινόντουσαν αρκετά δυσαρεστημένοι. Μετά από περίπου δύο ώρες συζήτησης φτάσαμε στον προορισμό μας. Η πρώτη σκέψη που έκανα με το που κατέβηκα από το αυτοκίνητο ήταν πως θα ήθελα φρούτα αλλά δεν μοιράστηκα την σκέψη μου με κανέναν και επιτόπου εντελώς ξαφνικά μας φώναξε ένας ηλικιωμένος έξω από ένα τζαμί και μας πρόσφερε δωρεάν φρούτα. Πόσο ακραία συμπτωματικό ήταν αυτό; Ένιωσα λες και το σύμπαν άκουσε την σκέψη μου και μου χάρισε αυτό που θεώρησα ανάγκη ότι χρειάζομαι.
Λίγα λεπτά αργότερα ετοιμαστήκαμε για το επόμενο Street Performance όπου εκεί γνωρίσαμε άλλον έναν Τούρκο ο οποίος έπαιζε φλογέρα και συμμετείχε μαζί μας στο show για αρκετή ώρα. Ήρθαν παιδάκια να παίξουν με τα Devil Sticks και μετά μου μίλησαν στα τούρκικα. Από όσο κατάλαβα με κορόιδευαν με τον αθώο τρόπο που κάνουν τα παιδιά παρόλα αυτά είχαμε μια όμορφη ατμόσφαιρα. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας τύπος ο οποίος μας είπε ότι του φτιάξαμε την μέρα διότι δεν ήξερε τι άρθρο να γράψει για το blog του και βρεθήκαμε μπροστά του σαν δώρο. Μας πήρε μία σύντομη συνέντευξη, μας βιντεοσκόπησε κάνοντας το perfomance μας και στο τέλος μας υποστήριξε αφήνοντας κάποια κέρματα στο καπέλο ώστε να συνεχίσουμε αυτό που κάναμε. Έκλεισε η μέρα με ένα υπέροχο Doner και πήραμε τους δρόμους για Βουλγαρία.
Κάπου εδώ τελειώνουν οι εμπειρίες μας από την Τουρκία και από όσο μπορείς να καταλάβεις αγαπητέ αναγνώστη μου οι εμπειρίες που ζήσαμε ήταν απλές αλλά με όμορφες εντυπώσεις από την Κωνσταντινούπολη και την Αδριανούπολη, με γνωριμίες οι οποίες μας γέμισαν τον χρόνο, μας πρόσφεραν γνώσεις, διασκέδαση, χαρά και μάθαμε να εκτιμάμε τις όμορφες καθημερινές συνεισφορές των ανθρώπων οι οποίοι προσφέρθηκαν να σταματήσουν με το αυτοκίνητο τους να μας βοηθήσουν, να μας στηρίξουν στα Street Perfomance, να μας προσφέρουν από ένα φρούτο, να συζητήσουν μαζί μας και να μας ευχηθούν τα καλύτερα δίνοντας μας κουράγιο να συνεχίσουμε αυτό που αρχίσαμε.
*Οι φωτογραφίες είναι όλες τραβηγμένες από κινητό (εξίσου και η ποιότητα) χωρίς αρκετή ποικιλία διότι η μπαταρία στο κινητό ήταν ένα άπιαστο όνειρο.
Για να διαβάσεις το δεύτερο μέρος του ταξιδιού πάτησε εδώ.
Discover more from Travel Brothers
Subscribe to get the latest posts to your email.
